Parafia pw. Św. Łukasza Ewangelisty w Mrowli koło Rzeszowa, należy do najstarszych w diecezji.

Jej początki datowane są na XIV w. Wioska Mrowa (tak brzmiała początkowo nazwa miejscowości) powstała dzięki osadnictwu króla Kazimierza Wielkiego. Zachował się dokument fundacyjny z 1337 roku, na mocy którego król wyznaczył bliżej nieznanemu Domasławowi „discreto viro” na Ziemi Sandomierskiej, nad rzeką Mrową, las z 64 łanami frankońskimi, z których dwa, wolne od wszelkich opłat, były dla niego. Jeden łan frankoński został przeznaczony na mającą powstać w tej miejscowości parafię i Kościół pw. Św. Łukasza Ewangelisty. Dokument fundacyjny Mrowli zmienia lokację z prawa polskiego na magdeburski, co świadczy o tym, że sama miejscowość istniała już wcześniej i być może istniał wcześniej Kościół. Od XIV w Mrowli działa szkoła parafialna, gdyż fundacja króla Kazimierza Wielkiego, nakładała na proboszcza obowiązek prowadzenia szkoły i szpitalika dla ubogich. Początkowe uposażenie parafii (jeden łan frankoński), w przeliczeniu na dzisiejszą miarę, to ponad 70 hektarów, miało to być zabezpieczenie finansowe parafii. Według Jana Długosza w XIV w. Mrowla była ostatnią parafią na pograniczu ziem polsko- ruskich Diecezji Krakowskiej, Ziemi Sandomierskiej.

Nie jest znany akt erekcyjny parafii, ani data powstania pierwszej Świątyni. W słowniku geograficznym jest mowa o tym, że zaginął akt fundacyjny Kościoła, a odnowiła go dopiero fundacja Jan Olbrachta w 1496r. Jan III Sobieski w 1676 r. na Sejmie Koronacyjnym potwierdził i powiększył uposażenie parafii. Niestety, nie wiadomo z jakich źródeł pochodzą te informacje. Zachowane dokumenty datuje się dopiero na XVI w. i dotyczą wizytacji biskupiej kościołów. Jest tam wzmianka o drewnianym kościele z trzema ołtarzami (w wielkim ołtarzu, który był murowany, znajdował się krucyfiks z wyrzeźbionym wizerunkiem Chrystusa).

W latach 1895-1900 za czasów Ks. Proboszcza Henryka Siarkowskiego, na miejscu starego Kościoła, wzniesiono nowy, murowany z cegły. Zaprojektował go w 1894 r. architekt Sławomir Odrzywolski. Świątynię wznoszono w latach 1895-1900. W 1905 r. został konsekrowany Kościół pw. Św. Łukasza Ewangelisty. Artysta Wakulski z Krakowa wykonał główny ołtarz. Kamienną ambonę wykonał F. Majerski z Przemyśla, a chrzcielnicę oraz organy wykonała czeska firma Rieger – Klosa (był to rok 1897). Nowy kościół został konsekrowany przez Biskupa Przemyskiego Karola Józefa Fishera, 24 czerwca 1905 roku. Pierwszą polichromię wykonał Tuch. Nowa polichromia została wykonana przez Szmuca w roku 1966. Na uwagę zasługują oryginalne i pięknie wykonane, gipsowe stacje drogi krzyżowej oraz postaci płaskorzeźb, które są umieszczone bezpośrednio na ścianach świątyni. Witraże, sklepienia krzyżowo – żebrowe, podpory zewnętrzne – charakterystyczne dla świątyń gotyckich, jak też cały fronton Kościoła to elementy, które zachwycają kunsztem wykonania.

W głównym ołtarzu znajduje się obraz patrona parafii: Św. Łukasza Ewangelisty (obraz szkoły Jana Matejki). Przysłania on obraz Matki Bożej Dobrej Drogi, od lat szczególnie czczonej przez wiernych. W trakcie roku kościelnego obrazy te są eksponowane zamiennie. Obraz Matki Bożej Dobrej drogi to kopia cudownego obrazu Matki Bożej Kochawińskiej, wykonana w 1889 r. przez Maurycego Skorupowskiego. Zamówiła i zakupiła go właścicielka Mrowli, W.P. Dolińska i ofiarowała Kościołowi, jako dziękczynienie za cudowne ocalenie córki przed śmiercią. Po koronacji oryginału w Kochawinie, 15 sierpnia 1912 r., przez Arcybiskupa Lwowa ks. Józefa Bilczewskiego (obecnie świętego), rodzina Dolińskich zakupiła sukienki i korony dla tutejszej kopii obrazu.

Kochawina (stąd wzięła się nazwa oryginału obrazu) to mała miejscowość między Żydaczowem a Stryjem (obecnie Ukraina). Tradycja głosi, że w 1646 r. na dębie w miejscowym lesie Matka Boska ukazała się Annie Wojanowskiej. Cztery konie z jej zaprzęgu, upadły podobno na kolana. W miejscu objawienia wybudowano kapliczkę, a potem Kościół . Dzięki licznym łaskom, kult Matki Bożej Kochawińskiej szybko się rozszerzył. Za zgodą papieża Piusa X obraz w Kochawinie został koronowany. Po II wojnie światowej przeniesiono go do Krakowa, a w 1974 r. do Gliwic. W 1992 roku na Osiedlu Kopernika w Gliwicach Ojcowie Jezuici zaczęli budować Kościół p.w. Matki Bożej Kochawińskiej. Właśnie tam przeniesiono oryginał obrazu i odnowiono sanktuarium.

W ołtarza głównego, po bokach, umieszczone są figury Świętych: Kazimierza Królewicza i Jacka Odrowąża. W szczycie znajduje się obraz Świętej Rodziny.

W Kościele znajdują się dwie boczne kaplice. Po lewej stronie kaplica Pana Jezusa Miłosiernego, z wizerunkami: Pana Jezusa Miłosiernego, Matki Boskiej Częstochowskiej, Świętego Jana Pawła II i Świętej Siostry Faustyny. Po prawej stronie znajduje się kaplica Jana Pawła II wraz z relikwiarzem i relikwiami tego świętego. Po obu stronach prezbiterium znajdują się ołtarze boczne: Świętego Józefa Oblubieńca Najświętszej Marii Panny i Najświętszego Serca Pana Jezusa. Na ścianie prezbiterium, po lewej stronie, wisi obraz Matki Boskiej Różańcowej (Pompejańskiej). W Kościele znajdują się również bardzo cenne rzeźbione stacje Drogi Krzyżowej. Jest także bogato zdobiona ambona i chrzcielnica.

W Kościele, w ołtarzu soborowym, znajdują się relikwie błogosławionego Księdza Władysława Findysza.

W otoczeniu Kościoła usytuowane są 4 kaplice:

Świętego Piotra

Świętego Jana Nepomucena

Matki Bożej

Świętego Franciszka z Asyżu

Na zewnętrznym murze Świątyni, naprzeciw głównego wejścia, umieszczone jest popiersie Świętego Piusa X, zaś przy Kościele, od strony parkingu, zobaczyć można figurę Świętego Łukasza Ewangelisty (naturalnych rozmiarów).

Od strony prezbiterium, 18 października 2016 roku, odsłonięto pomnik wdzięczności parafian za dar Chrztu Świętego Polski i Dar Niepodległej Ojczyzny. Wydarzenia te miały miejsce w 1050 rocznicę Chrztu Polski.